Opinion article by Galit Saporta – director of gate48 – in Het Parool
May 15, 2018
Verleden is juist de sleutel voor vrede
Nakba: Israël en Palestina moeten eerst elkaars historie erkennen
Terwijl het geweld aan de grens van Gaza grimmiger en dodelijker is dan ooit, ziet Galit Saporta mogelijkheden voor een Palestijns-Israëlische toekomst.
GALIT SAPORTA
Vandaag herdenken Palestijnen de Nakba, de catastrofe van 70 jaar geleden, toen honderdduizenden Palestijnen werden gedwongen te vluchten naar een veiligere plaats na de oprichting van Israël, mijn thuis. Tijdens de Nakbadag demonstreren duizenden Palestijnen, al meer dan vijftig jaar onder Israëlische bezetting, geweldloos om de wereld en de Israëlische bezetter te herinneren aan hun rampspoed. Het protest van de Palestijnse bevolking naast het hek dat Gaza de grootste gevangenis ter wereld maakt, heeft al de levens van 86 Palestijnen in het gebied geëist en dit getal zal aan het einde van de dag waarschijnlijk groter zijn. Alleen al gisteren heeft het Israëlische leger 52 ongewapende demonstranten gedood. Het schieten met scherp op ongewapende demonstranten getuigt van de criminele onverschilligheid van het politieke en militaire systeem in Israël voor de Palestijnen. De vraag is waarom Palestijnen, inclusief vrouwen en kinderen, hun leven blij ven riskeren langs het hek. Het antwoord is simpel: ze hebben niets te verliezen. Ze zijn ook niet de eersten. De Europese geschiedenis, maar ook de huidige realiteit in het Midden-Oosten, is vol met verhalen over mensen die een verwachte dood stierven bij een hek of aan een grens terwijl zij probeerden te ontsnappen aan gevangenschap of aan een oorlog.
Kolonialistische schandvlek
Hanna Luden, directeur van de lobbyorganisatie Cidi, heeft een oplossing voor de situatie. In Het Parool van 28 april roept ze op tot steun voor Israël en ze meent dat deze steun ook steun betekent voor de Palestijnen. Als Israëlische vind ik deze oproep verbazingwekkend. Als iemand die de situatie in de bezette gebieden in detail volgt en daar ook komt, is het mij duidelijk dat steun voor het Israëlische beleid hetzelfde is als het ondersteunen van de bezetting. Ludens selectieve historische lezing, die impliciet de zelfs beroemde kolonialistische uitdrukking ‘Een land zonder volk voor een volk zonder land’ aanhaalt, zal er niet in slagen deze schandvlek te verbergen. Luden is pragmatisch en toekomstgericht. Zij beweert dat de huidige bewoners van het gebied, Palestijnen en Israëli’s, meer interesse hebben in de toekomst dan in het verleden, en dat we dus moeten stoppen met het openrijten van oude wonden, en dat de Palestijnen het recht op terugkeer moeten o pgeven.