Erella Grassiani, co-founder and board member of gate48 was the guest on 2 TV shows and 1 radio show
May 14, 2018
Erella Grassiani, co-founder and board member of gate48 was the guest on two TV-shows this weekend, where she talked about the Nakba and about possible solutions for Israel-Palestine. At De Nieuwe Maan, she read out a column and at Nieuw Licht (EO) she was interviewed about her background and critical point of view of Israel as a Dutch Israeli in the Netherlands. Below you can find the text of the column (in Dutch). On Monday 14th of May she was a guest on the radio program Nieuws & Co of the NPO, radio 1.
Nakba
Nakba. Je was nooit mijn rampspoed. Ik werd geboren in het noorden van Israël in een joods dorp. Ik kende je naam niet eens toen ik als klein meisje aan de hand van mijn vader dichtbij ons dorp tussen de bij jou horende ruïnes wandelde. Ruïnes die in mijn kinderhoofd hoorden bij mensen die al lang niet meer leefden. Ik verzon er Romeinen bij die er rond hadden gelopen in witte gewaden met kronen van bladeren op hun hoofd.
Maar de ruïnes waren geen overblijfselen van het Romeinse rijk. Het waren de resten van het dorpje Al-Sumayriyya waar onze buren, de Palestijnen, tot 70 jaar geleden woonden voor ze werden verjaagd tijdens de grote catastrofe; de Nakba.
Pas later leerde ook ik je kennen; je naam, je verwoestende kracht, je oorverdovende huilen en het grote verlies dat bij je hoorde.
Nakba, onze rampspoed. Mijn mensen die jouw kracht gaven, mijn mensen die verwoestten, mijn lieve oma en opa, savta ve saba, die een veilige plek op de wereld zochten en verstrikt raakten in de tentakels van giftig nationalisme. Je bent ook mijn rampspoed geworden. Je maakt deel uit van mijn schaamte. Als jij deze maand na 70 jaar wordt herdacht, viert Israel haar 70e levensjaar.
Voor mijn mensen besta je niet, heb je geen naam. Op jouw herdenking worden vlaggen gehesen en feest gevierd. Door je naam te noemen, houd ik je herinnering in leven.
Zodat wij niet vergeten, zodat wij verantwoordelijkheid nemen voor de rampspoed van anderen. Opdat onze kinderen in Israel leren dat de ruïnes in de parken waar ze wandelen niet horen bij volkeren die al eeuwen niet meer leven. Maar dat het de resten zijn van de dorpen van onze buren, de Palestijnen. Onze buren die net zoveel van het land houden als wij.
Want ook ik houd van het land, hoewel het gebouwd is op zoveel tranen. Ik ben hoopvol. Ik moet wel hoopvol zijn. Ik hou van het land net zo hard als ik jouw naam blijf roepen, Nakba.
Opdat wij samen de ruïnes weer kunnen opbouwen om te leven zonder rampspoed en haat, maar in absolute gelijkheid en vrede.