Linda Vogtländer’s speech at the opening of Room No.4
September 21, 2014
Vorig jaar ging ik mee met een expertgroep naar de bezette Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever en naar Oost-Jeruzalem. Ik ben kinder- en jeugdpsychiater en meegevraagd om verslag te doen van de gevolgen van de nachtelijke arrestaties, van de verhoorpraktijken en van het maandenlang zonder contact met familie gevangen zetten van Palestijnse kinderen van ongeveer 12 jaar en ouder.
Wat doet dat met het kind, wat doet dat met de ouders, wat doet dat met de buurt, en wat betekent het voor de Palestijnse gemeenschap dat hun kinderen willekeurig en op ieder moment van straat opgepakt kunnen worden of midden in de nacht met geweld uit hun bed weggehaald kunnen worden en vervolgens zie je elkaar een aantal maanden niet meer.
Wij zaten in een kring rondom de directeur van een basisschool in Bethlehem samen met zijn schoolmaatschappelijk werker. Ze waren er vol van om ons te kunnen vertellen wat de impact is van de aanwezigheid van de Israëlisch militairen op het leven van de kinderen en hoe de leerkrachten op school hier hun handen vol aan hebben. Dan wordt ineens de maatschappelijk werker weggeroepen. Bevend komt hij terug: zijn vrouw heeft hem gebeld om te laten weten dat hun zoon van 11 jaar oud niet is thuisgekomen van school. Zou hij opgepakt zijn?
Wij liepen door Hebron, door straten waar geen Palestijnen mogen komen, omdat de wijk grenst aan een nederzetting van Joodse kolonisten. De officiële term voor dit beleid is het ‘steriliseren’ van een gebied. Het is een doods gebied waar de deuren van alle winkeltjes en alle deuren van de bewoonde huizen van de Palestijnen zijn dichtgespijkerd. Waar immense betonblokken de doorgang tot de Palestijnse wijk versperren. Een paar jongeren liepen met ons op, maar na een aantal meter zeiden ze, wij kunnen nu niet verder meelopen want waar jullie heengaan, daar mogen wij niet komen.
En overal in dit droge mooie land liggen stenen, witte stenen, geweldige stenen om te gooien als vorm van onmachtig verzet en protest van kinderen tegen een bezetter.
In de laatste 10 jaar zijn duizenden kinderen gevangen gezet onder beschuldiging van het gooien van stenen. Maar uit onderzoek is gebleken dat niemand van deze kinderen lichamelijk letsel heeft veroorzaakt bij een Israëlische militair.
In een oorlogssituatie, ook die in Gaza, kunnen kinderen meestal vluchten met hun familie en schuilen bij hun familie. Wat u straks gaat zien bij deze tentoonstelling zal u schokken, en laat u schokken, diep schokken. Want wat deze kinderen wordt aangedaan, naast de fysieke pijn die de Israëlisch autoriteiten toebrengen, is een overweldigend angstgevoel en de gedachten ‘wat doen ze nog meer met me, ga ik dit overleven, wanneer houdt dit op’.
En hierbij ervaren ze dat ze volledig verlaten en helemaal alleen zijn. Geen ouder die hen kan beschermen. Dat beschadigt een kind, hiermee verliest een kind zijn jeugd en zijn vertrouwen in de mens. Dat weet ik als vakvrouw, dat weet ik als moeder en als oma.
En daarom weet u het ook.
Vorig jaar was ik in Zuid-Amerika, in Chili en daar kwamen wij in ‘Casa Londres 38’ (een huis in een straat op nummer 38), een geheime plek uit de tijd van de Chileense dictatuur, waar volwassenen ondervraagd en gemarteld werden.
Vandaag gaat u zien hoe in ‘Room number 4’, ‘kamer 4’ van het huidige hoofdkantoor van de Israëlisch politie te Jeruzalem, in een door de westerse wereld als democratische rechtsstaat gerespecteerde natie, kinderen verhoord worden.
Linda Vogtländer